Karaoğlan Efsanesi

I
Karaoğlan dağları İskeçe’ye bağlı Sünnetçiköy’ün hemen eteklerinde başlar. Bu dağların şirinliği, hele yazın serinliği insanı kendisine bağlar. İşte bu dağlarda bir zamanlar Karaoğlan adında bir yiğit varmış. Bileği güçlü, yüreği dopdolu. Oralara yakın köyden bir kız sevmiş. Kız yabancının biriymiş. Karaoğlan bir Türk yiğidi imiş, Yap yabancı Türklere kız vermezlermiş. Ama kızın yüreği Karaoğlan’a tutkunmuş. Bir gün buluşup el ele vermişler, dağlara çıkmışlar, dağlar bizim demişler. Demişler ama, arkadan çeteler yürümüş, eli tüfekliler çıkmış.
İki sevgili, iki yavuklu dağlarda, yamaçlarda epey zaman sürünmüşler. Ama nihayet dağ dediğin insana yurt yuva olmaz ya… Karaoğlan ovaya inmeyi hiç çetecilerle göğüs göğüse hesaplaşmayı kaçınılmaz görmüş. Yavuklusunu köyün imamına teslim etmiş. Sonra Yalnız başına dağa çıkmış, çetelerle hesaplaşmaya tutuşmuş, onları birer birer temizlemiş.
Günler geçmiş, Karaoğlan da işini bitirmiş, köye dönmüş. Ama ne denir ki, uğruna can koyduğu yavuklusunun ölüsüyle karşılaşmış. Kızı alıp iki dağ arasında bir yamacın ortasına gömmüş. Bütün köy halkı gözyaşı dökmüş. Şimdi Batı Trakya dağlarında o yamaç arasından geçenler sularda, esen yellerde, çağıltılarda hep o ağıdı dinlerlermiş. Kimin düğünü varsa, kim mutlu güne ayak atmak istiyorsa önce o dağ yamacındaki yavuklunun mezarını ziyaret ederlermiş. O günden bugüne Batı Trakya’daki o yöre Karaoğlan adıyla bilinmektedir.
Karaoğlan, daha sonra bir süre yaşamış, kendi adını verdiği Balkanı’da vefat etmiş. Bugün de türbesi Karağolan Dağı’nın tepesindedir

Karaoğlan derler bir yüce dağmış
Tepesi boran, kar eteği bağmış
Yiğit sevdiğine aşk olup yağmış
Sevgisiz yüreğe akılmaz imiş

Bu dağlar ki yiğitlerin harmanı
Bir yağız yiğitmiş, yazan fermanı
Yarende bulursa türlü dermanı
Yiğit kolay kolay yıkılmaz imiş

Bir güzele gönül vermiş aşk ile
Nice nice güller dermiş aşk ile
Karaoğlan, sırra ermiş aşk ile
Ama Türk’tür diye, takılmaz imiş

Nice nice düşman düşmüş peşine
O da sahip çıkmış gönül eşine
İki can düşende aşk ateşine
Yarensiz yollara çıkılmaz imiş

En sonunda dağlar tükenip bitmiş
Karaoğlan’nın da canına yetmiş
Dönüp, kahramanca büyük cenk etmiş
Kılıç kına geri, sokulmaz imiş

Günler sonda o da dönmüş köyüne
İskeçe ’den acı , vurmuş eyine
Baş eğmemiş amma, gavur beyine
Gözyaşı yarensiz dökülmez imiş

Ağıtlar yükselmiş duyulsun diye
Bütün kem gözleri oyulsun diye
Her dua sevdadan sayılsın diye
Yiğidin bileği bükülmez imiş

Karaoğlan’ın adı, dillenip gelmiş
Bu sevda türküsü bellenip gelmiş
Bir aşkın ateşi küllenip gelmiş
Yavuklusuz hayat, çekilmez imiş

Karaoğlan Dağı’nda bir beyaz örtü
Aşk imiş yüreğe en büyük dürtü
Canan, cananına dayarsa sırtı
Çekilen acıya bakılmaz imiş


* Fotoğraf Karaoğlan Dağı’na aiittir