zarif bir melodi tadında,dizelerdeki hissedilen ses...şiir,baştan sona aynı ritm üzerinde sürmüş ve takılınan bir mısra yok...şiir dilinde "bizim"redifli dediğimiz eser,halk edebiyatının o bizleri tasvir eden,özümüzü yansıtan,işte bizim sesimiz,yüreğimiz dediğimiz toklukta,aşina olduğumuz hazlarla sarmalanıp,mısralara serilmiş...Gür,tok,güçlü ve dimdik bir duruş sergileniyor eserin özünde...

muhannet,değildir sevgimiz bizim başlığıyla,mısralardaki avazlar ahenk içinde...birbiriyle tezata düşen mısra yok ve her mısrada diğerlerini tamamlayan bir üslup var...

şaire,dizelere,her ne kadar kendi yüreğinden çağlayan feryatları dökse de,aslında,tercüman oluyor yaşadığı sosyal topluma ve "bizim"diyerek,o egoist,şahsi avazlardan ayrı bir dünyayı tasvir ediyor...Halk şairleri,hele halk edebiyatındaki türküler,bizim sesimiz ve yüreğimizi dillendirirler...Bir japon,rus,amerikan veya diğer kültürlerden biri,asla bizi anlayamaz...biz de asla onları anlayamayız...herkes yoğrulduğu sosyal dünyanın ve yaşamın sesine aşinadır...bu sosyal realitedendir ki,bu şiirde kendimizi,özümüzü buluyoruz...işte bu benim dünyam diyebiliyorsak,bu eserdeki insan bizizdir...

tebriklerim,yaşadığınız ve hamurundan yoğrulduğunuz toprakların özünü ve sesini gürül gürül yansıtan ve o toprağın insanlarına tercüman olan şiirinizdeki,bizleri savuran gür ve dağ gibi duran avazlarınızdan aldığımız derin hazlaradır...selam ve sevgilerimle...

ozan dilinizi çok beğendim.şiire uygulanış biçemi yalın ve zarif.

teşekkür ederim şiir ve edebiyat adına.

saygı sevgimle.

cemil melih.