bigünah çocuklar geçer kapıdan
kendi diliyle zehirledi
varlığını kanı çekildi damarlarından çorunu çıkardı aldığı nefes gök rengi gözlerinde açtı mor çiçekler.. sende kıraç bir topraktır dedi zaman su içre yanar yüreğim.. dil eğilir gön eğilir kesik kıvrımlarında yosun kokusunun.. antik çağlara taşınır tabut sessiz çeriler döner ardı sıra önünde yangınlar kusan bir şah-ı maran.. sıra sıra dizilir sunağında tanrı sözü eksiksizdir tanrı sözü kati aksayan ayak nakıs dil zehrinde soğur sabahların.. bigünah çocuklar geçer kapıdan bigünah çocuklar kırık cam atıkları rüzgarda kırık can atıkları yerde ve her yerde bigünah üveyikler 10/07/2013 ödemiş |
Ama okurken kasvete bürüdü beni şiir,kendime uzak hissetmesem de dizeleri yakında bulmadım
Anlatımı derindi,elinize sağlık...