Silifke’yi inleten davudi bir sestir o,
Bulunduğu mekâna can veren nefestir o.

Dinler onu her akşam müdavimi olanlar,
Fazla uzak kalamaz hüzünlenip dolanlar.

Bağlamanın teline bağlanmıştır yazgısı,
Değişmemiş o yüzden yıllar var ki çizgisi.

Söylediği türküler götürürken dertleri,
Gönlünün sofrasından def eder namertleri.

Gök kubbede sedası devleşir zaman zaman,
Boynuna sarıldı mı Elif isimli keman.

Gizemli bir hâl alır nağme nağme şarkılar,
Âdetâ koşup gelir kadeh kadeh rakılar.

Sabâdan nihaventten geçilir yavaş yavaş,
En nihayet hicazda karar kılar arkadaş.

“Ah bu şarkıların ben…” Deyip keser sözünü,
Çevirir birden bire diğer yöne yüzünü.

Bağlama gelir yine oturur başköşeye,
Mızrap tele değince döner makam neşeye.

Masalarda sohbetler yağ gibi akıp gider,
Selver kızın türküsü sinemi yakıp gider.

Bu kadar tasvir ettim aziz dostum Kadir’i,
Hayattayken vermeli sanatçıya takdiri.

Üç-beş yıldır tanırım gidemem evveline,
Allah zeval vermesin ele,dile,beline!

Erdemli, 10 Temmuz 2013