Hayatımda bir kız var anne.
O kadar çok seviyorum ki bir türlü söyleyemiyorum.
Dilim yok ne yapayım, karşına geçip konuşamıyorum.
Kulağım desem sağır.
Belki o da beni seviyor ama ben duymuyorum.

Aman Allah’ım! ‘’Böyle bir güzellik olabailir mi?’’ dedim ilk başta.
Ah! Bir görsen anne, bir görebilsen.
Yanakları al al elma gibi.
Gözleri mas mavi deniz gibi.
Keşke ‘’seviyorum’’ diyebilseydim anne, keşke!

O yokken hayatım kabus gibiydi.
Birden girdi hayatıma, dünyam değişti.
Önce yüreğim, sonra kalbim;
Şimdi ise bütün bedenim,
Yalnızca onu sevdi anne, sadece onu sevdi.

Biliyorsun dizlerim tutmuyor, kollarımda işlemiyor.
Bir tekerlekli sandalyeye mahkumum anne!
Her sabah erkenden geliyor.
Önce yemek yediriyor sonra gezdiriyor.
Akşam olunca da evime bırakıp gidiyor.
Ben yine yalnız kalıyorum ve onu sevdiğimi söyleyemiyorum.

Çaresizim Allah’ım, sevdiğimi söyleyemiyorum.
Söylediğimde gider diye korkuyorum.
O güzel giderse ben ne yaparım?
Çıkmaza düştüm, yolumu bulamıyorum…


14.03.2012
NEVZAT
ŞİMŞEK