Üzüm şırasının ardı
sarhoş bir çıkmaz sokaktır bu kentte

Bu kent;
kimsenin içine giremediği demokrasisi olmayan
meleklerle, kükürt kokusuyla, suyla, sürahiyle
şiir mafyalarının şairin puntolarına boyun eğdiği
tüm kütüphanelerin yakıldığı ve varlığıyla her sevgilinin
gözyaşı döktüğünü varsayan sınırsız bir tımarhanedir

bu kentte yaşamak imkansızdır,
çünkü yaşatmamak üzere
ilerleyen zamana mahkûm kalmıştır beden
sergileriyle, sahilleriyle, trafik ışıklarıyla,
her insan çıplaktır eğer yabancıysa,
sadece giyinmek istemeyenlere
tebessüm eder güneş bu kentte

ki gidenlerin terminalini özlemez,
gidenlerin plakaları ve sırtlarına
hep bir kış mevsimi uydurulmuştur

bu kent en son bir aşk acısıyla
yıktı tüm köprülerini
o depremleri, o yağmuru,
o kendini kaybeden delikanlıyı
kimyasal bir geceyle öldürdüler,
bu kentin sabahında o günün ardı,
unutmayı ezberleten bir tedavi süreciydi


o güzel günleri dil altında uyuttu bu kent
ve tüm belediye işçileri
meydanlar, parklar,
o dudakların yumuşak dokusuna reçete olarak verilmişti
hepsi izinliydi bu kentte


bu kentin en güzel yanı
istediğin zaman yolculuk için ücret ödemiyorsun
tüm yollar sensin
tüm yollar istediğin hüzünlü ayrılıklara çıkıyor
tüm çiçekler istediğin renklere benziyor
tüm kapılar istediğin kadar sağlam
ve ardında iki büklüm soğuyabiliyor
o sıcak dokunsal mevsimler


mesela sen geldin ya bu kente
her adım attığın köşe yeniden boyandı
tanrıdan izin alındı çok katlı bahçeler için
örümcek ağları, yemek kokuları, mide asitleri
tüm hırsızlar göçe zorlandı
sen geldin diye ben geri dönmedim o güzel kente
hepsi seni o kentte korumak içindi
o kentin yabancılaşmasından seni korumak içindi
ben tepelerinden izledim sadece bu değişimi
çünkü taşı toprağı ayrılık kokuyordu halâ
defalarca girilmiş gezilmiş aynı sokaklar
defalarca çevrilmiş farklı farklı aşk sayfalarında
aynı ön sözlerle aynı son sözler
tek bir kenti işgal ediyordu


bu kentin mezarlığında
ne kadar çok seni seviyorum cümlesi yatıyor
ve ne kadar çok yalnızlaştırılmış
bir o kadar da kök vermiş iliklerime
hiç anlatmadım sahilde bir bankta otururken denizlere
belki de ruh elbisenin mavi olabilme ihtimaliydi
o kente yakışan bir esinti olabilme ihtimaliydi
bir votka şişesi gibi sürüklenmeyi denemediğimiz içindi belki de
ya da ayrılıklarla sevişmeye çok alıştığımız içindi

ikimizde bu kentlerin ölümlülerine kızgınız
en azından seni bu kadar yüceltmeme izin ver bu kentte
yağmursa yakışmaz caddelerimize,
o yıllar önce iyileştirildi biliyorsun
bu yüzden özlüyorum gökkuşağını bazen
başımı gökyüzüne kaldırmayaysa korkuyorum yıllardır
canın cehenneme demekten ötesini seviyorum senin için

bu kent;
ruhumuza hoş geldiniz
ve ruhumuza tekrar bekleriz tabelasından
daha fazlası kalsın senin için...















.