Sevdiğin seni sevmeyince çıldıracaksın.
Her gün ağlayacak ve kahrolacaksın.
Sevmeyeceğini bile bile seveceksin.
Görünce saklanacak; görmeyince çıldıracaksın.

İsteyeceksin onu deliler gibi.
Ama istenmeyeceksin.
Kendini unutacak; sevdiğini unutamayacaksın.

Anlayacaksın kimin dost kimin düşman olduğunu…
İçkilere sığınacaksın.
Çtiğinde unutacak; kendine geldiğinde çıldıracaksın.
Deliler gibi sevdiğini haykıracaksın tüm dünyaya!
Duymayacağını bile bile...
Sevmeyeceğini bile bile…

Ama sen hep seveceksin.
O sevmese bile sen kalbine gömeceksin.
O istemese bile seni; sen onu uzaktan seveceksin.
Uğruna günlerce ağlayacak kendini heba edeceksin.
Gün gelecek, devran dönecek.
Ama onu hiç unutamayacaksın.

Onu bir başkasıyla görünce kıskanacaksın.
Onu sevdiğini bile bile ’’Sevmiyorum.’’ diyeceksin.
Kendini kandıracaksın ama bu yalana sen bile inanmayacaksın.
İçinde ki asi sesi susturamayacaksın mesela.
Onu hep sevdin ve seveceksin.
‘’Sevmiyorum.’’ desen bile dayanamayacak ve hep peşinde olacaksın.




Der sahibi olacak kimseyle paylaşamayacaksın.
Hatta bu yüzden saçlarına aklar düşecek gen yaşında.
Arkadaşların, dostların, ailen soracak sana:
‘’Neyin var? Niye böylesin sen?’’
Sen de ‘’Yok bir şeyim.’’ diyecek ve konuyu geçiştireceksin.
Her zaman olduğu gibi yine içine atacaksın.

Kendi başına ağlayacak; kendi başına güleceksin.
Belki delirecek, belki de öleceksin.
Neyin ne olduğunu o anda anlayacaksın.
‘’Bir daha sevmem!’’ deyip yeminler edeceksin.
Tutamayacağını bile bile…

Adını kollarına kazıyacak;
Sevdiğinin dövmesini kalbine yaptıracaksın.
Unutmasan bile ‘’Unuttum.’’ diyeceksin.
Günlerce ağlayıp perişan olacaksın hatta.
Mezesiz hiçbir sofraya oturmayacak devamlı içeceksin.
Değmeyeceğini bile bile…

Zor da olsa sevdiğin kızın çıktığıyla aynı mekanda oturacaksın.
Dayanamayacak ama kendine mukayet olacaksın.
İçinden onu öldürmek, zarar vermek gelse de duracaksın.
Ellerini Allah’a açacaksın artık.
Yalvaracaksın!
Binlerce kez ‘’Tövbe!’’ diyeceksin.
Kazanamayacağını bile bile ladese girecek ve kaybedeceksin!

Delilerce sevdiğin kızın çıktığı karşında gelerken;
Sen ağlayacaksın!
Karşında ki mutluluktan uçarken;
Sen yas tutacaksın!
Zor olacak elbet ama ona bakacak ve güleceksin.
Arada selam vereceksin anlamasın diye.
Sonunda yine ezilen sen olacaksın.
Arkadaşların soracaklar sana:
’’Bu halin de ne böyle?’’
Sen de ‘’Banane.’’ diyeceksin umursamaz bir tavırla.
Kendini unutacak; onu asla unutmayacaksın.
Onun seni sevmediğini bile bile;
Günlerce bekleyeceksin kapı önünde.
Hemde gelmeyeceğini bile bile…

Her zaman olduğu gibi, sahil kenarına gideceksin.
Dalgaların kıyıya vuruşlarını görünce için cız edecek.
Çığlık çığlık haykıracaksın dağlara, taşlara, insanlara:
İtiraf edeceksin artık:
‘’Sen beni sevmesen bile;
Ben seviyorum seni tüm kalbimle!’’ diyeceksin.
Duymayacağını bile bile…

Sen her gece acı çekerken;
O sadece acıyacak.
Sen deliler gibi haykırırken aşkını;
O gelecek, sana bakmayacak bile.
Sana bakmadığını bile yine de pes etmeyeceksin.
Her geceyi camın pervazında geçireceksin.
Gelmeyeceğini bile bile ‘’Bir gün gelecek elbet.’’ diyeceksin.
Her yolu deneyeceksin aşkın için.
Görmeyeceğini bile bile…

Günlerce kaderine isyan edip günaha gireceksin!
Her gece ağlayacak ve sonunda hasta olacaksın.
Olmayacak duaya amin diyeceksin yine.
Her zaman olduğu gibi yine sen üzüleceksin.





Sonunda karşısına geçip haykıracaksın aşkını.
Yalanları, doğruları o vakit anlatacaksın.
Kendini hiçe sayıp gururunu ayaklar altına alacaksın.
O başkasını seçmiş olsa da sen onu kalbine gömeceksin.
Olmayacağını bile bile…

Kaderine sitem edeceksin; günah olduğunu bile bile.
Kendini unuttuğun gibi insanları da unutacaksın.
Tıpkı yıllardır unutamadığın o kız gibi.
Sonunda her şey son verecesin canına kıyarak.
Ama ne çare ölmeyi bile beceremeyeceksin.
Sen ölünceye dek onun esiri olacaksın.
Esiri ve kölesi!!!



05.03.2010 NEVZAT
ŞİMŞEK