Karanlıklardayım, sonu yok düşlerimin
belki bir gün umuduyla gitmek peşindeyim
yaşadıkça yaşlanan bir bedenin sadece ruhunda
öteye geçmeden yaşayan bir düşünceyim

Ezanları bekleyen her an, uykusunda uyanık
kendinden başka bir dünyada var olmakta
kendinden özürler dileyen bir şair gibi
sadece aldığı nefese şükreden ve yaşamakta

Sessizce, içindeki sevgiyle sevgiliye gülümseyen
hiçbir şey beklemeden yürüyen ve yorulmadan
yollara değil küskünlüğü, yolların karanlığına
yürüdükçe uzaklaşan bir yalnızlık ve suskunluk

Bir trenin boş vagonlarından başlamak
sıfırdan bir düş kurmak kendince
uyanmak hatta, sadece suskunluğun bu deliliğine
darılmadan dünyasına koşmaya çalışmak
ne canını yakan dikenlerden
ne de ayağına takılan taşlardan
sadece ve sadece uyanmak rüyalarından… samettaydas 1 nisan 2010 Perşembe