Ablam’dın bizler için
Kendimizi bildik bileli
Sonra bir Abi oldun başımıza
Ve sonra da bir Baba
Kız olmanın narinliğini bir tarafa koydun,
Dertlerini diğer tarafa.
Hayatı ve o yaşanası zevklerini
Bir köşede öylece bıraktın.
Yıllar geçti…
İçindeki kız büyümekten vazgeçti
Ama sen vazgeçmedin.
Sabrına sabırlar kattın
Kalbin taş oldu, çatladı
Bu öyle bir çatlamaydı ki;
Sahip olduğu yumuşaklığı
Kaybetmedi o anda bile!
Sigaranın o dumanı bile
Ağır ağır uzaklaşıyordu senden
O senden ayrıldı
Sense inadına onu çekmekten geçmedin.
Ağlaman da sessizdi
Tıpkı sevinçlerinde olduğu gibi
Ve aramızdan ayrılışın da çok sessiz oldu
En mutlu anında yaşadığın sevinç gibi!
Farkında dahi olamadı çoğu kimse
Onlar da inanmak istemedi bu sessiz vedâna.
Tüm sevenlerin,
Aşıkların
Ve bu hayatta gönlüne ulaşabildiğin herkes
Gelmişti seni uğurlamaya
Rahmet yağıyordu topraklara ince ince
Seni Yaradan’ın huzuruna gönderirken
Yer de şahit oluyordu buna
Ona bakarak gök de
O an okunurken ezanlar
Bir başka oldu iftarımız
Ve sonra sahurumuz.
O gün tuttuğumuz oruçlar var ya
Hepsi birer anlam daha kazandı
Ve o gün inadına
Kimse orucunu bozmak istemedi.
Sensiz ilk anlarımızı yaşarken o gece
En uzun geceydi o, 21 Aralık
Saatler bile geçmek bilmedi
Onlar da ilerlemek istemediler
Ama ilerlemekti görevleri bizim gibi
Bizim hayatta ilerlemek zorunda olduğumuz gibi
Herkesin ağzında ayrı ayrı
Adına rahmetler okunurken semalara
Gözlere hiç uyku girmedi o gece
Gözler hep aradı durdu O’’nu o gece
Daha sonraki gecelerde de arayacağı gibi.
Çünkü o gözler;
Bir Ablasını,
Bir Abisini,
Ve bir de Babasını göremeyecekti artık…