ZEBANİZebani duru bir ekvator yanardı gülünce dudaklarında zerafetin kızılı utanırdı yanaklarında. gören göze mührolmuştu güzellik bağlamında. memelerine süt yürüdü ve oğul; kasıklarına... kız-dı. dış karnından büyük diyeymiş iç karnı göbeğinin ayvamsılığı. sabahların güneşi her gün aynı gece için uykuya yattı. erkek pijaması giydi ZEBANİ boyuna,mavi-beyaz çizgili kabus...maviydi. temel iç güdülerinin kör,sağır ve azgın hayvanlığında teninden boşalan salgılarla damladı kızın ruhuna. üstünde ömür katlettiği kırık kızılcık sopaları dile gelip söylemedi demir karyolanın lanetini ve yastığın altındaki döl kurulanmış kanlı mendili. ZEBANİ mavi sevişirdi. Seher Duman |