“Kalpleri yumuşat sen, gönülleri ferah et !”

Öfke ile kin ile doldu yüreklerimiz
Bize güzellikleri, ihsan eyle yarabbi !
Boşa çekilmesin hiç, bütün küreklerimiz
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !

En ufak menfaate, biz bizleri satarız
Kalbe güzellik değil, nefretleri katarız
Biraz para bulduk mu, havaları atarız
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !

Biraz acı çeksek biz, ortalığı yıkarız
Zeytinyağı gibi hep, durmaz üste çıkarız
Kötülüğe sarılıp, iyilikten bıkarız
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !

Merhametten yoksunuz, ezmeye alışmışız
Gözümüzü kör edip, gezmeye alışmışız
Canımızdan bıkıp da, bezmeye, alışmışız
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !

Kardeşçe yaşamayı, unuttuk her birimiz
Ölülere saygı yok, zalimdir çok dirimiz
Ondan sonra isteriz, cennet olsun yerimiz
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !

Ağlanacak hallere, gülüp duruyoruz biz
Kendi etrafımızda, dönüp duruyoruz biz
Nurumuzu kaybettik, sönüp duruyoruz biz
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !

Ne şükürü biliriz, ne de sabır çekmeği
Paylaşmaya korkarız, iki lokma ekmeği
Her düşene vururuz, çekinmeden tekmeği
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !

Yalnız sana doğru hep, olsun bizim arkımız
Güzelliğin üstüne, dönsün bizim çarkımız
Hayvanlardan birazcık, olsun artık farkımız
İnsanlıktan çıkmışız, insan eyle yarabbi !
Bize güzellikleri, ihsan eyle yarabbi !


SEÇKİN ERDOĞAN / BURSA