Bu gün bir çocuk gördüm.
Yaşı bir yada iki.
Ağlayabiliyordu konuşamıyordu daha.
Fakat gözlerinden yaş akmıyordu.
Havayı elleriyle hissediyordu.
Yönünü, sıcaklığını ve etkisini rüzgârın.
O kalabalıkta sesinden tanıyordu babasını.
Babası alınca kucağına,
Hemen elleriyle yokladı,
Yüzünü yavrusuna vermişti babası,
Tanıması için.
Aklına çizmişti resmini babasının.
Ancak öyle biliyordu.
Tanıyınca yanağını sürdü babasının yanağına.
Kollarını boynuna doladı, sarıldı sıcacık.
Öyle bekledi bir müddet.
Yavrucak, elleriyle görüyordu, gözleriyle değil,
Göremiyordu, Allah’tandı.
Ağlamaklı oldu babası,
Ankara’ya gidiyoruz diyebildi.
Ne kadar duygulandığını bir kendisi bilir,
Birde yanındakiler.
Sessiz bir çığlık yıktı ortalığı,
Gökkubbeyi yırtarcasi.
Mıh gibi çöktü hüzün,
Burgu burgu deldi içimizi, acıttı.
Kramplar girdi midemize,
Ne ağlamayı bilebildik nede konuşabilmeyi.
Öylesine kalakaldık.
Yavrucak bir ya da iki yaşındaydı.
İnsana ne düşündürebilir ki,
Üzüntü ve acımaktan başka.
Elden sadece bir şey gelebiliyordu,
Ağlamak, ağlamak, ağlamak…
Sonrada dua…

Mustafa KURT 14.05.2008