Hiç düşündük mü?
Hiç elimizi vicdanımıza koyupta
Birbirimizi neden kırdık,neden üzdük diye düşündük mü?
Yada annemize,babamıza,sevdğimize yaptığımız vefasızlıkları düşündük mü?



Neden hep kibiri,neden hep gururu üstün tuttuk?
Özür dilemeyi beceremedik?
Rabbimizin bize verdiği beden,bize verdiği nefes emanet değilmi?
Biz bu emaneti kullanamıyorsak
İnsanlarıüzüyorsak,kırıyorsak,yıpratıyorsak
Emanete ihanet etmiş olmuyormuyuz?



Kalbimizi neden kinle,neden nefretle
Neden gururla,neden...neden...nedensiz şeylerle dolduruyoruz?
Hiç soruyormusunuz kendi kendinize ben kendimi neden büyük görüyorum?
Neden karşımdaki insanları horluyorum?
Neden onları incitiyorum, üzüyorum,kırıyorum,
Bunun nedenini hiç kendinize sordunuz mu?
Yada sorabildiniz mi?



Belki hiç kimse farkında değil şu yaşanan dünyanın gelip geçici olduğunu
Gelip geçici bir dünyada
Gemiler limana demir atmış gibi demirlediğimizi hiç düşündünüz mü?
Yada farkına varabildiniz mi?
Şimdi bunu dinliyorsunuz ya yada dinleyenler varya
Elbetteki kırıklık yaşadığınız, yada öfke duyduğunuz
Yada nefret ettiğiniz bir takım kişiler var
Belkide en sevdikleriniz,belkide en yakınlarınız



O taşıdığımız bedendeki can varya can
Yani hepimizde bulunan kalp
Şimdi elinizi o kalbin üzerine koyun
Koyun ki orada mutluluk olduğunu,orada sevgi olduğunu
Orada af etmek olduğunu hatırlayın
Hatırlayın ki
Nefret ettiğiniz,sevmediğiniz,kırıldığınız insanların kapısını çalın



Kapısını çalın
Deyinki ben geldim,yüreğimle geldim,herşeyimle geldim
Ben kibrimi,gururumu bir kibrit kutusunun içine bırakarak geldim
Sana geldim,elini öpmeye geldim,özür dilemeye geldim
Seni sarıp sarmalamaya geldim
Deyin bunu diyebilin
Bunu diye bilen insan dünyanın en değerli,en haysiyetli
En şerefli,en gururlu insanıdır.





İnsanlığınızdan hiçbir zaman ödün vermeyin
Çünkü insanlığını kaybeden insan aslında hayatını herşeyini kaybetmiştir.




**ARDA’CA