GÜL MEVSİMİNDE SENeylül hüzünleri sarmışken yüreğimi hazan mevsimi çekti kendini yine mi elem ve keder derken baharın şenliğine inat soldu güz gülleri yaşam denilen yalan mazide senden kalan sarmışken içimi hicran akşamın ebruli zamanında yüreğime senle dolan adın mıydı yoksa gönül bahçemde rengarenk açan güller sarısı kırmızısı ve ebrulisi yüzümdeki tebessüm hazana hüzne inat son olacak dercesine ölümüne severcesine girdin dünyama hiç solmayacak gitme kal en kuytularında yüreğimin sol yanında damarımda kanım ol ruh ve hayat bulduğum gül ömrün boyunca başımı göğsüne koyunca hisset varlığımı sana nasıl yandığımı seversin sen de anlayınca ebruli gecelerde yalnızlığında... Refik 24.05.2013 |
Hoşca kal