MOR MENEKŞE
Aşk denen şey kalbe akan kızgın yanardağ lavıdır
Çiçeklensin diye her gün yüreğime kor menekşe Ceylan gözlüm seker durur sanki bu sürek avıdır Kirpiklerden boşaldı ok hedefinde mor menekşe Bulutu çağırır toprak iz gözlerken damla damla Aşk, çatlamış bir toprağı suyun derin öpüşüdür Dingin gece yarısıdır buluştuğu o adamla Mehtap, aydan yüze düşen bir balerin öpüşüdür Sevdalı yürek kadınsı hayallerine dalar da Yolar durur yaprak yaprak elindeki papatyayı Aşk yüzündendir aynalar gümüşlenir odalarda Bir rüyaya uçar gider pembeye boyar dünyayı Oysa aşkı zaman zaman, ağır aksak yürümekte Sevda yoluna çizilmiş gurbet denen ince çizgi Geceye düşen rüyanın her birisi ayrı renkte Vuslattan iç bahsetmiyor kalplere yazılan ezgi Coşari der ben de yazdım sevda dökülünce dile Küsmüş birbirine kalpler sevgi dönünce nefrete Yuvarlanır dibe doğru yumağı karışmış çile Sabır taşı da sabretmez aşkta yaşanan hasrete İbrahim COŞAR |