ana dilindeki lügattan
bana yeniden sevmeyi öğret anne








bir senin “nazlı kuzum” diyen diline
bir de sana olan özlemime yenildim
vuruldum gözyaşlarıyla
kapanmayan yaralarım var
döndüm
kapındayım eşiğinde

anne beni sen dinlersin



gittiğim gibi değilim
içim hun
sesim uçurumlarda sayha
sürgün sevdalarda mahkum gönlüm
sefilim
yüreğim düşkün
diyeceğim
yeltendim baltalara sap olmaya
kayıp bir kentlinin cüzdanındaki pulum

beni yeniden bul parlat anne



ne bir metre patiska
ne bir al yazma var torbamda
yine bir tek gül var elimde
boğazımda yutulmayan kelimeler
çokça dökülecek çile var dilimde
avuçlarımda hüsranım


biliyor musun
az biraz kilo aldım
fakat çöktü diyorlar yanaklarım
alnımdan açıldı
beyaza öykündü kalan saclarım
kızacaksın ama
gizledim senden
ben hep ateşlere soktum ellerimi
yaralıyım
yastayım
günlerdir ta içimden
sanımca kalbimden hastayım
dağıldım
köy meydanlarındaki taş dibeklere dövülen zehre gibi
darmadağın

sarnıcında beni de yeniden biriktir anne


anladım
her gecenin bir neharı yokmuş
gururumu devirdi sevdalarım
sana döndüm
günsüzün ciğersizin
kapındayım
eşiğinde
uzat ellerini
öpeyim
öpeyim
öpeyim…





unuttum ..
yüreğimin içine umutlarımı koyarak
emeklet beni
ana dilindeki lügattan
bana sevmeyi yeniden öğret anne








14/05/13-Antalya
Sıtkı Özkaya