Korku
Yorgunum, o kadar da bitkin.
Odamdaki her şey solmuş Kımıldamayı reddediyor vücudum. Katılaşmayı arıyor bedenim ; ama olmuyor. Kazanıyor yine birileri… Bir anda kendimi mezarlıkta buluyorum. Kabirden sesler geliyor; pişman, yorgun… Ve bir şeyler anlatmaya çalışıyorlar; ama Aradaki sağır perde… Kendime geliyorum, ter içinde. Asılsız hamlelerle gecenin bir yarısında kargaşa, panik içindeyim. Tarifsiz bir korku ve acı. Mezardakileri ne kadar anımsatıyor… O mezarda yatan, ölülerle mutlu mu acaba? Tavan açılıyor, toprak altında kalıyor bedenim, Onu takip eden leş kokusu, benim kokum mu acaba? Sonra bir korku! Öldüm mü acaba? Yunus YILMAZ |
hoşca kal