Geceyarısıydı
Dışarıdan gelen bir sese uyandım
Penceremin kenarındaki yatağımda
Doğruldum karanlıkta usulca
Araladım penceremin kadife perdesini
Merakla sildim, camın esrarlı buğusunu

Mahmurlu göz kapaklarımın arasından
Sesin geldiği yere bakmaya çalıştım
Yarı net yarı bulanık
Sokak lambasının altında sinmiş
Siyah paltolu ve siyah fotör şapkalı bir adam
Dermansız dizlerinin üzerine çökmüş
Gözyaşlarıyla karışan yağmurdan sakınıyordu

Işığın ve yağmurun altında eziliyordu
Sanki yaşamındaki ezilişlerini yaşıyordu o an
Ve sanki bütün yaşadıklarını dökmek istercesine
Gözyaşlarıyla kaldırımın kenarından akan
Nereye gittiği belirsiz yağmur sularına

Karmakarışık duygularla dalmış,boş bakışlarım
Yavaşca doğruldu yerinden esrarengiz adam
Gizlice baktığımı sandığım ürkek irkilişimle
Yüzyüze geldik bir anda yaşlı adamla
o ışığın yansıdığı camda kendine
ben ise onun bana baktığını zannederek
tüm yaşamını anlattığı yüzüne bakıyordum
Masumiyetin, kimsesizliğin yansıdığı
Kirli ve buğulu camın ardında

Çirkin, kirli, yorgun ve bedbah bir surat bana bakıyordu
Dakikalarca birbirimizin yüzüne baktık
Manasız, anlamsız ve boş bakışlardı sanki
Benimkiler olabilirdi ama onunkiler değildi
O yaşadığı hayatı görüyordu cama yansıyan yüzünde

Esrarengiz adam yavaş yavaş döndü
Üşümüş elleriyle paltosunun önünü sıkıca kapatarak
Ağır aksak adımlarla oradan uzaklaşışını
Dermansızca yürüyüşünü
Ve yıllarıyla birlikte kayboluşunu izledim.

Şafak Özışıl
2006