Annem...
Yine özlemlerim çıktı zirveye
Hasretin yüzümü yaktı be annem Her sene yaklaştım seni görmeye Aklımdan geçenler aktı be annem… Zor imiş ayrılmak bir gün görmeden Diktiğin gülleri bir bir dermeden Ağzıma girdi de dertten kerpeten Sağlam dişlerimi söktü be annem… Kaybolan her günü sayarken kader Sanırdım hayatım olacak heder Ömrümden her günü sildi bu keder Gelecek günleri yaktı be annem… Gittiğim her yere taşıdım ama Yırtılan hayalim tutmadı yama Bağrıma saplandı hasretten kama Beni anlayacak yoktu be annem… Sabrımı ölçmekten caymadı şeytan Çelmedik fikrimi koymadı şeytan Beni kandırmaya doymadı şeytan Günah ummanına döktü be annem… Sanırdım güçlüyüm sırtlar dünyayı Savurur atardım yıldızı ayı Kendimi sanırken aleme dayı Bir fiske belimi büktü be annem… Gün geldi ağladım ağladığıma Boş yere benliği dağladığıma Pişmanken urganı yağladığıma Ellerim boynuma taktı be annem… Attığın temele kazmayı vurdum Ömürden her taşı maziye sordum Şimdi artık bende kocamış kurdum Aklım benliğimden bıktı be annem… Dik durdum yürürken bükmedim boyun Felek her anıma mıhlarken oyun Gözlerimden çıktı mide öz suyum İçerim dışıma çıktı be annem… Öğrettiğin sevgi güç verdi bana Vefayı katlettim insandan yana Hayat neden zordur seven insana Hayalim ömürden sekti be annem… İçimde kurduğum koskoca dünya Boynuma günahtan geçirdi künye Bahtımı patlattı kadersiz fünye Ömrümü içine çekti be annem… Kemiğe dokundu ucu bıçağın Takipçisi oldum ömrü kaçağın Bahtımı bürüyüp örten saçağın Her teli ömrümü sıktı be annem… Sıktı beni hayat sürüp giderken Sonlanmadı yaşam yüze gülerken Felek kalleş çıktı güreş ederken Dünyamı başıma yıktı be annem… 22.06.2012 Necati ŞİMŞEK Ankara |