Gönül sürgünü aşkım bir sığınak arıyor
Zehir yüklü dalgalar dört yanını sarıyor.

Ufuklara is yağdı, hayaller düştü dize
Umutlar can çekişir, safran ektim benize.

Kör değirmen misali ömrümü öğütüyor
Zaman her an içimde bir matem büyütüyor.

Başımda saç kalmadı kalanına kar düştü
Gözlerimin altına menekşeler üşüştü.

Geçmişimle âtimi ayırır tek bir nefes
O nefes de tükenir; ne can kalır, ne de ses.

Ürperdiğimiz ölüm, meğer gerçek vuslatmış
Yaratan’ın yurduna uçan beyaz kanatmış.

Hiç kimse ağlamasın baş ucumda oturup
Bir Fatiha okusun bana Kıble’ye durup.

Bu hal bir benim değil, her faninin başında
Yapışır yakamıza kim bilir kaç yaşında.

Gayem korkutmak değil, ne kendimi ne sizi
Allah var etmedi mi ‘’OL’’ deyip hepimizi.
Bahattin Kızıkaya
]