YARALI GÖNLÜM
Söylemeyin anneme buralarda garibim,
Garibin ekmeğini bölmek istemiyorum. Bilenlere sorsunlar bu dünya da ben kimim? Bu acılar içinde gülmek istemiyorum. Ateşler de yanarken can bedende üşüyor Karnımda ki ağrılar sanki taşlar düşüyor Sılada ki dostlarım göz önümden geçiyor, Çağırsalar yanına gelmek istemiyorum. Melekler cennetine götürürüz dediler Geride kalanları süpürürüz dediler Sende ki acıları bitiririz dediler, Bu hikmetin sırrını bilmek istemiyorum. Uzatma yeter artık beklemekten usandım Sevdaya düştüm yine çıra misali yandım Bana arka çıkanlar hasretlik çeker sandım, Yaşadığım yılları silmek istemiyorum. Varsın yaylaların da koyun kuzu olmasın Binbir renkli çiçekler çok erkenden solmasın İsterim ki yolcular yollarından kalmasın, Çekilen çileleri görmek istemiyorum. Doğanay’ım sandım ki ayrılık bana yeter Ocağım sönse bile başımda duman tüter Bahçeler kurusa da evimde güller biter, Hasretlik çeke çeke ölmek istemiyorum. Kemal DOĞANAY |