ve öfke
özgürlüğe hevesli bir kuş gibi
çırpınıp durur içimde...

affet! affet ki nefret,
gidenden bir parça kalsın istemektir...

gün gelir her şey için
vakit az, bazen de geç olur
sanki ilerlemekten yorulmuş gibi
ben, mutsuz bir başlangıcın arefesinde
sen, can çekişen bir ahu, son nefesinde
unutma, unutamam;
denedim, biliyorum, her defasında
hıçkırıklarım döküldü gözlerimden
seninle susmayı bile özlerim ben
denedim, biliyorum, her defasında...

susma! sözlerin aklımda kalır
dönülmez bir yolun vurulası başındayım
bir yağmur sonrası gökkuşağıymış gördüğüm
şimdi soğuk, karanlık bir sabahın beşindeyim
ey bir canla bin defa öldüğüm!
yüzünden süzülen gözyaşındayım
hayalim hayalinden sürülmüş gibi
dönülmez bir yolun vurulası başındayım...

yıpranmış, sararmış,
kuru bir umudum var halâ
gözlerim,
benim o buğulu gözlerim hep arkadadır
yakınları bilinmez uzaklardadır...

ve hüzün
yaralı bir kuş gibi
kanayıp durur içimde
konacak ince bir dal
arayıp durur içimde
sen beni düşünme
ben kendimi bulurum
az da olsa,
seni kaybettiğim yerde...

fatih kibar