ARABAMKampara iyi ötsün derdi alan . O kamparaya can vermek o kadar kolay mı . El emeği göz nuru döktüğüm , Aletleri çocuk elleriyle öptüğüm . Gelen ağaç şekil verirdi eller Odun dersin nasıl oldu eser . Demiri sokunca ateşe , İki çekiç darbesiyle gelirdi yola . O boyadığım tekerlek dünyam , Boyaları çıkardı eskiyince ne fayda . Görmesini istemezdim sevdiğim kızın ; Elim yüzüm kömür tozu , pisliyken üstüm başım . Çırakken aldığım şerbetlik . Ayrılmadı karanlık günlerim . İleriye baksa da gözlerim , Örs ile çekiç arasında düşüncelerim . Okuldan koşardım hemen dükkana . Top peşinde alacaklarım var . Gezmem tozmam olmadı o zamanlar , Emekli olunca vakit var geçti yıllar... 1975 yılında rahmetli babam(ustam) ve ben en son yaptığımız araba. Kampara: Büyük çan, (zil,çanpara) ötmesi için arabanın dingiline takılan çay tabağından büyük çelikten yapılan parça Şerbetlik: Bahşiş, araba satılınca verilen para |
haz ve keyif aldığım bu harika şiiri gönülden kutluyor saygılar
sunuyorum..