unuttum
duvarlarında soba isi olan
ve küçücük pencerelerinden
gökyüzünü gözetlediğimiz
sıcak yuvamızı

örtüşünü beni
geceyarıları her açınışımda
ve henüz güneş doğmadan
kalkışını usulca yanımdan
kahvaltımızı hazırlayışını öpülesi ellerinle
minnacıklarımızı uyandırışını sevgiyle
unuttum

her gülüşündeki şeklini dudaklarının
kızınca yüzünün gerilişini
ve dokununca kadın ellerinle
sıcaklığını
unuttum

unuttum ismini
bir zamanlar elime her kalem alışımda ilk yazdığım
bana sarılmadan uyuyakaldığın gecelerde
üşüdüğümü
unuttum

ve
yitirdim özlemlerimi her unutuşumda
umutlarımı yitirdim
heyecanları
bekleyişleri olmayan bir adamım artık

oysa
unutamadığımı kimse bilmedi
kahrolduğumu geceleri
uyuyamadığım uykularımdan uyandığımı
ve öldüğümü
yatağımıza her sığınışımda sensiz

hiç kimse bilmedi

bilmeyecek