Yıl ikibinonüç Yirmi yedi mart
’DünyaTiyatrolar günü’ içimde dert
çocukluğumda beyler mekanıydı
‘Tiyatroyu pavyon’ sanar dım

Sormayın;Tiyatro denince aklıma,
Kötü, çok kötü şeyler gelirdi
Ürke, ürke hediye biletle
Konusu değil ,sanatçıya bakardım

Her tiyatro,her oyun çıkışında
Platonik aşkıma;Bin tövbe, tövbe ederdim.
Ne anladın diye sorsanız…?
Sarışın kız çok, çok güzel derdim

Nerden bilirdim nerden
Hayatın pravosu olduğunu,
Taki ; ‘Yaşar ;Ne Yaşar, ne Yaşamazı’
Sahnede seyredince inandım

Hani haksızda değildim, ’yani’
‘Orda bir tiyatro var uzakta
Gitmesem de seyretmesem de
O benim tiyatrommuş’ diye şiir okurdum

Gününüz kutlu olsun
Hiç tiyatro görmemiş canlar
‘Bu yılda bilet bulamadım’ cesaretim olsa;
‘Kendiniz çalıp kendiniz oynamayın’ Derdim?

Yarsuadım kendimce kaynarım
Bayburta zulümleri oynarım
Beyaz ekmek, küflü peynirim
Olmasa da ‘Tiyatro bir okul, okul’ diye ,savunurum