İçsel Döngü
Öyle yorgunum kimse bilmez bendeki beni
İçimdeki o küçük çocuğun çığlıklarını Umursamaz görünmek adına yaşadığım anları Sorgularımı hesaplaşmalarımı kimse bilmez Ağlamak istersin ya hani sebepsizce Kimse neden ağladığını sorgulamadan Küçük çocuğun çığlıkları dayanılmaz Olduğu anlardır aslında o saatler Hayalleri öz benliğini kendini arama savaşı Her şeyken hiçbir şey olmak Yorgun bir savaşçı gibi yığılırsın Olduğun yerde kalakalırsın Anlamsızca bakarsın gözlerini dikerek gökyüzüne Düşünmezsin bulutları yada yıldızları O uçsuz bucaksız evreni seyredersin Yıldızlar yavaş yavaş süzülür koynundaki o sıcaklığa Derin nefesler alıp verirsin O huzuru hissedersin bedeninin her zerresinde Gözünden akan yaşlara bakmaksızın Gülümsersin evrenin sana sunduklarına Güneş yeni umutlarla doğar pencerenden Sımsıcak yüzüyle gülümser yüzüne Her yeni günde… Dönüş 23.03.2013 |
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya,
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar ne yastık.
Girmez pencerelerden beklediğin o aydınlık.
Onun unutamadığın hayali,
Sigaradan derin bir nefes çekmişçesine dolar içine.
Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın.
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
Şiiriniz, Ümit Yaşar Oğuzcanın bu dizelerini anımsattı..