Ağlıyorum,ruhum ağlıyor ne hikmetse gözlerim hiç ağlamıyor?

Dudaklarım gülerken, dişlerim tebessüm gösterirken bile ağlıyorum.

Kulaklarım sürekli içimdeki çığlıkların sesini duyuyor.

Bütün uzuvlarım figan ediyor, ne hikmetse gözlerim hiç ağlamıyor?

Ey göz artık ağlaman gerekmiyor mu? Daha neyi bekliyorsun?

Bak! bütün organlarım seni bekliyorlar, ağlamak senin görevin değilmiydi?

Onlar senin işini yapıyorlar, onlara eşlik etmen lazım değil mi?

Onlara mazeret bula bula takatımı yitirdim.

Onlardan haya ede ede benden akan utanma terleri nehir oldu,

Kaç ömür geçti? Kaç asır bitti bilmiyorum? Ama yüreğime tutuşan ateş hala sönmedi.

Ey göz bunlara şahitsin ama hiç üzülmüyorsun.

Belki de sen ağlasaydın yüküm bu kadar ağır olmayacaktı.

HARUN TAŞDEMİR

22 03 2013