Uzun süredir bu kadar güzel yorum almıyordum. Çok teşekkür ederim. Saygılarımla.

Öykü yazmak konusunda size katılıyorum; klavye başına oturmadan çok önce başlıyor kurgular. Tabii bu iş için de sakin bir beyin gerek:( yarısı başka şeylerle bölünen beyin kurgu yapamıyor. Zaman ah zaman.

İlhan Bey, aslında çok da yalnız değilsiniz, Seyfi ve çekirdeğiniz var ya yetmez mi, benim bir kedim bile yok:))

Öykü yazmaya gerçekten vaktim yok. Yazmak konsantrasyon, aklını verme gerektiriyor ve bu süreç klavyenin başına oturmadan çok önce başlıyor. Benimse aklım şu dönemlerde fazlasıyla işte, güçte.

Yıllardır yurtdışında yaşıyorum. Bu süreçte hemen herkesin tersine, hiç bir yemeği özlemiyorum. Türkiye'ye geldiğimde ne yemek istediğimi sorduklarında aklıma bir şey gelmiyor. Ama bir şey var ki, vazgeçmem mümkün değil: Tuzlu ayçekirdeği. Bu şiirde de başrolü Seyfi'yle paylaşıyor.

Şiirdeki yalnızlığı güzel yakalamışsınız: Ayçekirdeği yalnız kişinin uğraşı. Öylesine bir şey ki, yerken ne bir diğer kişiye, ne de başka bir uğraşa ihtiyaç duyuyorsunuz. Duvara bakarak da, hipnotize olmuş şekilde çitleyebilirsiniz. Bir anlamda, sohbetsiz olmayan Türk kahvesinin karşıtı bir yiyecek (Sayın Aynur Engindeniz de karakterlerine çekirdek verir ama karakterler, Seyfi'nin aksine, kabukları tükürmeyi sever).

Çok teşekkür ederim güzel ziyaretiniz için. Saygılarımla.

Seyfi, yeni kedimiz. Eve gelene bir şeyler yazmamak olmazdı. Sevgilerimle.