ÖMÜR BİTTİ YOLLAR HABERSİZ

Ey melek sımalı mah yüzlü canım
Deryalara taştım selden habersiz
Bende bir ateş var nazlı canım
Duman olup çıktım külden habersiz

Bin ğüzel içinde ranâm sallıdır
Ândelip misali tatlı dillidir
Abı şerbet akar dilde bellidir
dudağına düştüm dilden habersiz

Mor menekşe sümbül çeker sefayı
Baldıran zehri ver gör sen vefayı
Bülbül çekmedimi senden cefayı
bağlar goncalandı gülden habersiz

Yâr olmaz bülbüle dalın eğrisi
yar sanmış kendini melek yavrusu
Namelere düştü sözün doğrusu
Mızrap çalar söyler telden habersiz


Bu alem bu seyran sanki dar bana
Egip başın selam verdi yar bana
kimseler bilmeden geldi sır bana
Girdi haramime elden habersiz

kötü söyleyemem ahsız dilimden
bir fasıl çalayım kopuk telimden
leylamı getirin sahra çölünden
mecnunu yaktılar çölden habersiz

Harunim gençliğin suyu durulmaz
Sürğülü kapıdan içe girilmez
Zincirlerden kopan taylar yorulmaz
Ömür geldi geçti yoldan habersiz

harun yıldırım

andalip bülbül
rana ( güzel )
ugrusu ( gönül almayı bilem kimse )

beden sarınca toprağı erer aşkın vuslatına
hak divanına durunca nere düşer kısmetine