Suzinak makamından tambur girişini dinliyorum
Sessizliğin iklimine çekilerek düşlerimle makulleşiyor ve içimi çekiyorum
Ne kadar ah u zarım varsa, umut damlaları sabrımı zorlasa da, hiç ses etmiyorum
Sanki bir başka mekân duygu dağlarının arasındayım, gözyaşlarımı tutamıyorum

Sezai Karakoç geliyor aklıma, ne kadar imreniyorum
Nesir ve şiirlerini okurken, risalelerin zerk ettiği ibreti solurken irkiliyorum
Mehmet Akif’in kanaati, heva ve heves karşısında ki edebi nezaketiyle yoğruluyorum
Said’i Nursi hazretlerinin yamalıklı yorganı ve tiryakisi olduğu çay ile cefaya feyz kattığına şaşıyorum

Âlimler ne eziyetler çekti, ilim için ceht etti
Derviş ve arifler himmet ve hizmet adına varlıklarından vazgeçip erişti
Yolun istikameti belliydi, sevda kararmayan bir meşkti, aşk zaten en aziz şerefti
Neden ve niçin gerekçeli, akıl ve vicdan nitelikli, gönül ihsan ile mücehhez olması gerekirdi

Önyargılardan yürekler arınmalı, yeni sayfalar açılmalı
Korkuyu gönülde barındırmaktan kurtulmalı, hesap adına hakla barışık olunmalı
Ne kadar kayıtsız katılırsak, hassasiyeti bırakırsak, ibadet adet üzre olur, ihyası boştur
Aklın ve izanın ihtiyacı olan bilgi ve basiret zaruret olmalı, kul, nefsi esaretten kurtulmalı

Mustafa CİLASUN