Mazgalların yanında
küçük bir çukurdu suyun boğulduğu yer
plastik çiçekli saksılara
renksiz bir rüzgârın tohumları serpildi
durgundu, bulanıktı yol
sonsuz bir yağmur çıkartmasıyla kuşatılmış
içi buruk çamurlarla kıvrımlanan
bir yoldu yolculuğun güzergâhında


İnce dallarda açıp mevsimsizleşen
çok başlı bir orman yalnızlığıydı aşk
kendini hunharca budayan
güneşi limon gibi dilimleyip
toprağa sızdıran
telâşlı bir bulut sürüsüydü hüzün
saçları uzun ve örgülü
bir şeyler fısıldıyor
bir şeyler susuyordu
ama hep incelerek çoğalıyordu, gördüm


Perdesi suratına çivilenen pencere
güpe gündüz geceleri doğurdu
dizlerini karnına çekip
içime oturdu yalnızlık denen şey
hiç kelimesi olmayan bir dille
ne de çok konuştu


Ateşle şurup arası baygın bir tad, umut
damarlarda nabız sesi yankılanıyor
yaşama sanatı ölümün fırçasıyla yüceyken
bir yük, bir boşluk ağırlığı falan diyorum bu
yürüyüşlerin çok düşünen o beyaz saçları
düğümlüyor morarmış dizlerin yorgunluğunu
ve girintileri bitmiyor kıyıya vuran dalgaların


-onlar ki-
Gölgelerini diplerinde emziren
duvar manzaralı insanlardı
uçurtmaları tavan altında gezinen
bir çadırdı naylondan
gök dedikleri.







7marthezeyanları2013