Asıl benim sevgili...
Asıl benim gelincik tarlalarım kurudu susuzluktan...
Yüreğimin derinliğindeki yalnızlıktan korkarken,
Ayaza verdin zamansız sürgünlerimi.
Uykularımı böler oldu şaşkın kahkahalarım.
Dayanılmaz bir baş ağrısı gibi bıraktığın yalnızlık,
Her an çarpar damarlarımda yokluğunun nabız atışları.

Asıl benim sevgili...
Asıl benim sözcüklerim havada asılı şimdi.
Avuçlarımda tuttuğumu sanırken,
Güvercinlerinin uçup gittiğini görüyorum gökyüzümden.
Serzenişlerim,çırpınışlarım kar etmiyor,
Suçluluk duygusuyla ördüğün kozayı kırmaya.

Asıl ben sevgili...
Asıl ben ,her kavganın içinde görüyorum kendimi.
Günahlarını yafta diye asıyorum boynuma.
Sessizliğe gömülüp gömülüp,
Her dirilişinde yüreğime taze mezarlar dikmen,
Alıp götürüyor yarısı kalmış aklımı .

Asıl ben sevgili...
Asıl ben ,fırlamışım yaydan yönüm belli değil.
Yeni bahçeler yeşertmez olmuş duygularımı,
Yeni sırlar saklamaz...
Sen salıverme umutlarını,
Bir ucu yanık yüreğim,
Uçamaz bilinmeyen ufuklara.
Tek şiirim oldun sen her zaman,
Ve şiirlerimin de tek gizli öznesi.