Yine Yeniden Herzaman
Ne kırılmaz sanıyorsam içimde
Kırık dökük, Kandırdığımız zaman merasimlerinde Kaldıramadığı yükler altına girdi hep insan Yıkıldı kimsesiz sandığımız virane berduşların yuvası Başımızdan aşağı… Biz yitirilmiş kölelik tebaası Alnımızdan vurulmadan Başımızdan akan kanlar içinden izledik Kızıl pembe bir dünyayı Kendi ellerimizle boyadık Sıkıldığımız her an gibi Atıverdik kendimizden kalan ne varsa… Şizofren saatler kurduk Patlamaya ramak kalmış bedenlerimizle Dillerimizle yürüttük yolları Yol bitirdi kendini Biz karanlık, kimsesiz Hadsiz ve düzensiz varlıklar büyütürken içimizde Kendi büyüttüğümüz gurur çöplüğüne Sonra kendi nefsimize yem olduk. Ne şimdi bitecek bu şiir Ne yarın Ne de öbür zamanların birinde Teker teker biz kondurduk bu düzeni Kendi zulmümüzün altına, Atıp kaçtığımız imzaların Ağırlığında çürüyen bedenlerimiz Ve bir yanda sokakta yürüyen onca avare içinde Kendi masallarımıza bürünüp Bir gün öleceğiz… Onca zaman sonra Şakaklarından vurduğumuz duymazlık Emir verecek yine Sabahsız, öğlensiz ve akşamsız yaşayacağız Kırılan fay hatlarında şarkılar söyleyip Kendi duamızda kendimizi avutarak Yeniden hep yeniden unutacağız… Hasip ÇİFCİ |