Kalem Töhmette KaldıPeri masalı gönle, yılları saklamıştık Ellerin elimdeyken, şiire dokunmazdım Küflenmeden dertleri, beraber aklamıştık Gözlerinle severdin, nazarsız okunmazdım Bir anlık düşüşümmüş, tutamadım dalımı Puslu hayatın camı, sesi duyuramadım Cefayla çile sağdım, giyemedim alımı Serzenişin korkuttu, emir buyuramadım Ani değişikliğe, bir anlam veremedim Feryadı figan ahval, çiçek gibi soldum yâr Kızıl gonca gülleri, kahredip deremedim Dilim öfke kusuyor, sürçü lisan oldum yâr Cevabı vermesende, nefreti döktüm tenden Nefsin bataklarında, ortalığı yıkardın Bunun adı tövbeyse, sevdamı söktüm senden Hesap listesi olup, canı candan çıkardın Kör karanlık dehlizde, vuslat saati kurma Kalem töhmette kaldı, bırakta seni yazsın Benden çekeceğin var, örseleyip de durma Eski hatıralara, minyatür mezar kazsın Töhmet; Birine yüklenen, işlenildiği sanılan fakat henüz aydınlanmamış olan suç, suçlama. |
sağlıcakla kalın