Sen sakın ölme anne!

Henüz altı yaşındayım ben.

Daha dünyanın yuvarlak olduğunu bile öğrenemedim,

Her taraf bana dümdüz görünüyor anne!

Yavrucuğun hayatı yeni tanımaya başlamışken düşülür mü kara toprağa?

Bak bisikletimi sürüyorum,

Yüzümde hep aynı gülücükler,

Hem neşem yerinde...

Arkadaşlarımla oynamak istiyorum anne,

Sokağın tadını çıkartmak istiyorum,

Bana acıyarak bakan gözlere inat.

Bir sağa, bir sola koşuyorum,

Karnım acıktığında gözlerim seni arıyor, ama yoksun işte...

"Annem nerede?" diye sorduğumda, "hastanede, gelecek" diyorlar.

Üzerine tereyağı sürülmüş bir dilim ekmekle avutuyorlar beni,

Ve yine sokaktayım...

Ben oyuna doymadım ki sana doyayım anne!

Ben sana doymadım ki...

Karanlık çökünce eve koşuyorum,

Her taraf insan seli ama sen gelmedin anne!

Anneannem " yavrum, bizi bırakıp da nereye gittin?" diyerek neden ağlıyor?

Bir daha gelmeyecek misin yoksa,?

Beni kollarına almayacak mısın?

Kucaklayıp sarmayacak mısın anne?

Bana masal anlatmayacak mısın yoksa?

Arkadaşlarım, "annen ölmüş" diyorlar.

Ölmek böyle bir şey mi anne?

Yetim kalmak böyle bir şey mi?

Beni yetim mi bırakıyorsun anne?

İnsan körpe çocuğuna kıyar mı böyle?

Hıçkırıkların arasında senin adın yankılanıyor.

Aldırış etmiyor gibi göründüğüme bakma anne!

Anadan yetim kalmak kolay mı sanıyorsun?

Altı yıllık şefkat yeter mi sanıyorsun anne!

Yoksa sen beni terk ederken hala güldüğüme mi aldanıyorsun?

Hani hep diyordun ya "erkekler ağlamaz" diye,

Erkekliğim tutuverdi işte...

Ama sen ölme anne!

BUgün belki erkekliğimden dökemediğim gözyaşlarımı,

Büyüdüğüm zaman,

Yetimliği hissettiğim zaman,

Annesizliği fark ettiğim zaman,

Seni özlediğim zaman dökeceğim anne!

Altı yaşında ağlamayan erkek, büyüdüğünde çocuklar gibi ağlar mı dersin?

Sen bunu nereden bileceksin anne!

Sen yetim kalmadın ki...