YALNIZLIĞIN GÖZLERİ
Ankara ağlıyor öksüzlüğüme
Rüzgar sustu
Yaprak döküldü daldan
Çiçeklerin rengi kayboldu bir bir
Alabildiğine çamur yollar
Ve Ankara ağlıyor inadına
Bir ölü geziyor koca şehirde
Bir ölü sokak ortalarında
Bahçelide Cebecide Kızılayda
Elleri var ayakları var ağıtlı
Yine her taraf karanlık
Yine ince bir soğuk var ortalıkta
Ayrıldığımız günkü gibi ayaz
Yıldızların boynu bükülmüş
Evlerin ışıkları sönük
Karanlık kapkaranlık her taraf
Yıkık dökük çökük bir kalp kaldırımlarda
Zamanla beraber umutsuz
Bir ben sanki koca şehirde
Bir ben yapayalnız mutsuz
Ve Ankara ağlıyor öksüzlüğüme
Bense gülüyorum
Bu koskocaman şehirde inan
Her gün sabah akşam ölüyorum

Biraz sabretmeliyiz sanki
Henüz daha erken
Daha vakit var mutluklulara
Bir gün avuçlarımız birbirine
Bir sarmaşık gibi sarılacak
Biliyorum susacak tüm gürültüler
Tüm karanlıklar kaybolacak
Yağmur alabildiğine sessiz
Rüzgar şarkı söyleyecek bizim için
Umutlu senfoni yeniden başlayacak
Yeniden aryalar yükselecek plaklardan
Bir büyük kentten sevinçli
Mutluluk dolu bir insan gelecek
Açacak kucağını ılık ılık
Avizelerin hepsini yakacak bir bir
Spotların hepsini
Sonra vuracak yok edecek kederleri
Yeniden doğacaksın hayata
Yeniden avuçlarımız birleşecek
Hiç doyamayacağız inan yaşamaklara

Ankara 1966
“BİR BÜYÜK KENTTİ DÜŞLERİNDEKİ”
İsimli şiir kitabımdan