umudun hamalı
güzel ve güneşli günlerin müjdecisi
gül kokulu tepeden tırnağa sevda
hüzün yüklü bu kan kırmızı dizeleri
şimdi mi yazarım
şimdi mi düşünürüm
neden çiçeğe konar
bal toplayan arı
neden kar güneşi değil de
güneş eritir karı
tüm bunları
tek başıma
şimdi mi yazarım sanırsın


hayır
sır olsa da bazen
hayatın içinde her an
var olanı
kağıda dökmek
şimdi yaptığım


ne zaman ki
kavgaya girdi emek
güneş olup ay olup
ne zamanki isyan etti
ok olup yay olup
çoğul ölümler üreten makinalara
işte o zaman yazıldı
bu şiirin ’A’ sı

yüreğim kanamadı diyemem
ama ağlamadım
yaralı ceylanların çırpınışlarına
hain tuzakların ağında
ölüme an kalmışken bile
kavgaya sarılışlarına
tanık olduğum zamanlar
şaşırdım biraz

yavru ceylanlar yetim dağları
kuşatıp teslim alır mı hiç
aldığını gördüm
silahın çaresiz
kaldığını gördüm
umutlandım biraz

umudun hamalı
güzel ve güneşli günlerin müjdecisi
gül kokulu tepeden tırnağa sevda
hüzün yüklü bu kan kırmızı dizeleri
şimdi mi düşünürüm
şimdi mi yazarım sanırsın

bir bilsen
geceyarısı
babası
alıp götürülen çocuğun
şaşkın
ve soru dolu bir çift bakışını
görebilmek için ne yollar teptiğimi
dinsin diye
kızgın bir demirin
çıplak insan etiyle
öpüşmesini andıran ağlayışı
dünyanın tüm horoz şekerlerini
çoktan razıydım vermeye
ama o sustu birden
işte o zaman yazıldı
bu şiirin ’B’ si

ürkek
bir geyik
olup çıkınca
sevdasını çektiğimiz her şey
her an yolumuzun üstüne
emzirilmez miydi öfke
razı olur muydu
can buna
gönül buna
bayrak edinmişken kendine
hiç öpülmemişi öpmeyi
dudağından ağzından
hiç gülmemişi güldürmeyi
en özgür en gür biçimde...

yüreğim kanamadı diyemem
ama ağlamadım
gönüllerin çıldırarak
canların ölümsüzleşerek
her defasında başka bir kılıkta
bir alaca karanlıkta
karşılarına çıkan ölümü
kucaklayışlarını gördüğüm zamanlar

delice sevdiğimiz sevgiliyi
tutup öpebildik mi anında
önce ellerimiz
önce gözlerimiz
değil miydi öpüşen
olası mı öyleyse
zahmetsiz ve bedelsiz
kollarına atılmak zaferin
ne çok deneylerden geçildi
ne çok acılardan
anlamak için bunu
işte o zaman yazıldı
bu şiirin ’C’si

derin uykulardayken
şamarlayıp uyandırdı beni
günü kara bir ücretlinin teri
kitapçı dükkanlarında
adı durmadan değişen biri
emeklemeği öğretti
haklıya güzele özgürlüğe giden yolda
ne çok habersiz yaşamıştım
varlığından hayatın
durmadan çürüyordu oysa
durmadan ürüyor
durmadan yürüyordu madde

zaman
bir taraftan kapatıp
bir taraftan açıyordu kapılarını
gözyaşına ve kana
ve insandı insana
zulmü reva gören
ne dündü
ne bugündü başlangıcı
sürüp giden çelişkinin
sürüp giden değişmenin
okla sabanla başlamıştı
tankla fabrikayla sürüyordu
bunu kavradığımız gün yazıldı
bu şiirin ’ABC’si

emek pazarında
insan insana ülke ülkeye köle
böyle gelmedi gitmez böyle
öfke tetikte sevinç zulada şimdi
işçi/emekçiler davranın
birlikte yazacağız
bu şiirin "Z"sini....