(D)UYUYOR MUSUNUZ
Başımı yastığa koyduğumda
Artık uyuyamıyorum Nice acısını çektiğim dünya Artık sana tahammül edemiyorum Bizler ki; nice acılar duyuyorduk, duymaz olduk Ne felaketler gördük, çabuk unuttuk Ödün verdik kurallarımızdan Ve kendi canımızı en çok kendimiz yaktık Biz ki; komşumuz açken tok yatamazdık. Ya siz, emperyalizmin kol gezdiği, Yirmi birinci yüzyılın modern(!) insanları Siz, bütün tadları tadıp gamsızca uyurken, Açlıktan uykuya dalamayan insanların acılarını Duyuyor musunuz? Siz; Vücudumun ölçüleri bozuldu deyip, Diyetten diyede girerken; Açlıktan her dakika ölen çocukların analarının çığlıklarını Duyuyor musunuz? Siz, nice yerlerini beğenmeyip, Bıçak altına yatanlar; Mitralyözlerin parçaladığı bedenlerin toprağa düşüşünün seslerini Duyuyor musunuz? (D)uyuyorsunuz!! Siz; ancak ve ancak vücudunuz toprakta santim santim çürürken, Nice acılara tutuşurken mi uyanacaksınız? Bıktık artık zülumlerden Bıktık artık eşitsizliklerden Bıktık artık insanı insana kırdıranlardan Ve siz; Emperyalizmi yıkacak olan neslimiz Bütün umudumuz sizsiniz Silkinin ve ayağa kalkın Bu dünya kimseye kalmadı/kalmayacakta.. E.D. 04/12/07 ANKARA |
Sanki üstümüze ölü toprağı serpilmiş...
Fotoğraf da, şiir de sert bir tokat gibiydi. Fakat yazık ki etkisi geçince unutacağız yine.
4 Aralık 2007 de eklemişsiniz. Ne kadar geç okudum değil mi ? Yine de hiç okumamaktan iyi.
Keşke bu tür şiirler yazmak gerekmeyen bir dünyamız olabilse. Ben çok umutsuzum :((
Gecikmiş tebrik ve teşekkürlerimle...
Sevgiler...