Ah be Sefa!
Dünya bir yana dönüyor da sen zıddına,
Bıkmışlığın, insanlardan da senin ne haddine, Çok var sanki sende; akıl dağıtıyorsun etrafına; Tanıyamadım seni hiç bir türlü be sefa. Söndürmeye suyun yok, ateş yakıyorsun habire, Kendi hatalarından ötürü; boğulmuşsun kibire, Herkese kızgınsınsın; yönelmezsin sabıra, Tanıyamaz oldum, gitti be seni sefa. Seveceğim diye nerelerde kaybolmuşsun, Sevenin var mı da; insan seçiyorsun, İşine gelmeyince de hemen kaçıyorsun, Çıkaramadım, kim olmuşsun sen be sefa. Hata yapar, hatanı bilirde düzeltmezsin, Gurur, onur diye yardım eli kabul etmezsin, Kendine ağlarsın da, başkasına üzülmezsin, Sen, ben değilsin; bugünde mi değiştin be sefa! |