Öleceğini bile bile yaşamak gibiydi seni sevmek,
Geç de olsa anladım, ayrılığa sürülecek bir sevabım yok,
Sensizliğe şiir yazmaktır vazgeçilmek.
Her gün sabaha günaydın derken,
Ardımda saklanan sensizlikler düşer peşime,
Birden kimsesizleşir yokluğun,
Gidişin gelir aklıma,
Yalnızlığımın umutları kırılır bileklerinden.
Kaldığım yerden devam edemem hayata.
Geceleri yorgan gibi üstüme örterken,
Kendine iyi bak deme bana,
Sana mı düştü beni düşünmek?
Bırakıp giderken böyle bir başına…
Şimdi içimde sönmekte olan bir volkan gibi yanıp dururum.
Üzülmüyorum gidişine,
Çünkü gidişinde gelişin kadar.
Unutma sevgili; hayatına almadığın hiç kimseyi terk edemezsin.
Acılar ne kadar çekilmez olsa da,
Seni ayakta tutanlardır aslında.
Bir gidiş kaç dönüş yollarını kapattı bir bilsen.
Gidişinden beri kırılan hayallerimi kirpiklerimden sallanan gözyaşlarıma asıyorum,
Cana kıydığımı zannetme,
Bilirsin kıyamam sana,
Sadece ıslanan yanaklarımı kurutmak istediğimdendir.
Beni gözleri gök mavisi sevgilim diye severdin,
Bundan mıdır gözlerimde ki yağmurların dinmeyişi?
Bilesin, yağmur sadece ağlamayı bilenleri ıslatır, diğerleri ahmaktır.
A benim sonbahar saçlı sevgilim,
Sana yazdığım şiirlerin kahramanı olduğundan habersizsin,
Belki de çıkarsız sevmenin adı karşılıksız olduğu içindir…
Biliyor musun? Sol yanımda ki yerine hiç ihanet etmedim,
Adam yerine koydum ayrılığı,
Kalbimde ki kimsesizliğindir yalnızlığımın can çekişi.
Sevgili ! Hıçkıran satırlarıma aldanıp da sakın ağladığımı sanma,
İçim erirken dışımda ki depremin gürültüsüdür bu susuşlar…
Bazen bir ağacın gölgesini üstüme örterim,
Bazen ayın ışığını,
Bazen bir cemre düşer omuzlarımdan diz kapaklarıma doğru, ısınırım…
Ne bir tüten ocak özlerim,
Ne de iki kiremitli çatı,
İşte bundandır evsiz oluşum.
Bilesin, kurumuş yapraklardır yastığım,
Tembel karıncalar yoldaşım,
Bir elimde asa bir elimde hayalin,
Adını sayıklaya sayıklaya yaşamaya devam ederim,
Öleceğimi bile bile.
Yine sensiz bir gece ve yine Güneşimin gözleri kara.

ERKAN ÖZTÜRK