umutsuzluktaki umut
göz kapaklarım aralandığında
şiirlerimi siliyorum şiir olup olmadığını düşünüyorum edebiyatı olmayanın sözlerinin bir ritmi varmıydı diyorum çözüyorum ,çözümsüz kalıyorum göz kapaklarım aralandığında ölüyorum yaptıklarımı yıkıyorum genzim yanıyor gözlerim kararıyor elimde bir balyoz bir mala vuruyorum duvara ve zaman kaybetmeden örüyorum yağmur yağıyor yıkandım, arındım sanıyorum yağmur taneleri toz bulutu getirmiş göz kapaklarım aralandığında nefes alıp veriyorum yağmur zerreciklerinin içindeki havayla seni düşünüyorum silinen şiirlerin başlangıcında sildim derken yazıyorum gözlerinin karanlık bana ayrılan köşelerinde. |