Bir daha seninle konuşmak şansım olsaydı
İçimden geldiği gibi konuşur
Setreylemezdim hiçbir kelimeyi
Belki yine ellerim titrer, yüzüm kızarırdı
Ama olsun bir şansım daha olsaydı
Heyecan prangalarını kırıp, kelimelerle yüreğini iltica ederdim.

Bir daha gözlerine bakmak şansım olsaydı
Bilirim yine kaçırırdım gözlerimi gözlerinden
Korkardım
O an yüreğimin durmasından.

Bir daha ellerini tutmak şansım olsaydı
Kelepçelerdim parmaklarını parmaklarımla
Ayrılık zehri kangren sıçratsa da avuçlarımıza
Ayıramazdı bizi ne bir neşter ne de musalla taşı

Bir daha seninle yaşamak şansım olsaydı
Kovardım her yeri ve her anı kaplayan hayallerini
Basit, sade yaşamak isterdim sadece seni.

Ellerini tutmak, gözlerini bakmak ve seninle konuşmak…

Sahi mutluluğun resmi çizilmiş miydi?