GÜZELDİ ASLINDA GÜZEL İTİRAF.KARŞILIK OLUNCA BİR ÖMÜR BOYU BİR YASTIKTA KIRKYIL GEÇİYOR.bARIŞMANÇONUN DEDİĞİ GİBİ....SAYGILAR

üsatadım

okyanuslar kadar derin ... ve o kadar da engin inci gönül dizeleriniz....tebrikler..
( yanarken etrafı yakmamakta galiba bütün mesele... )..saygılar..selamlar...

yanmamaktır öğrenemediğimiz...

kanda kaynarken yaşam
har/ken yürek
küçücük kıvılcımıyla aşkın
ve adam
ve kadın
yandıkça küllerinden
kaç kez bilinmez
doğar yeniden.

tebrikler.

TEŞEKKÜRLER KALEMİNİZ DAİM OLSUN YÜREĞİNİZE SAĞLIK

Selamun Aleyküm Üstadım

Şiirinizi beğeniyle okudum,yüreğinize sağlık

Şiir, genel olarak -her ikisi de hepimizin içinde derinlerde bir yerlerde yatan- iki nedenden ötürü ortaya çıkmış görünmektedir. Birincisi, öykünme içgüdüsü insanda çocukluğundan beridir vardır, ve hayvanlarla aramızdaki en büyük ayrım, insanın yaşayan varlıklar arasında en öykünmeci (taklitçisi) olanı olmasıdır, ve öykünme yoluyla derslerini çabuk öğrenir. Bununla birlikte öykünülen şeyden duyulan haz da bundan daha az evrensel değildir. Deneyim olgusuyla bunu tanıtlayabiliriz. Kendilerini acıyla bağdaştırdığımız nesneler (örneğin en çirkin hayvanlar, ya da ölü bedenler), titiz bir aslına uygunlukla öykünüldüğü zaman, bu kez onlara zevkle bakar oluruz. Yine bunun nedeni, öğrenmek en coşkun hazzı tattırırz bize, yalnızca felsefecilere değil, ama genel olarak tüm insanlara.


-Aristoteles

kutlarım dost
güzeldi çok

sevgi ve hürmetle

yine aşk aklın almadığı ruhun darlandığıı gelir ve yerleşir izinsiz..
.yakar yakar yakar

tebriklerimle selamlar

Yanan ne için yandığını bildikten sonra sorun yok.

Sevgiler.

"yanmamaktır ogrenemedigimiz..."

bir ögrenebilsek...


sevgi ve dostlukla...

Sen yanmasan ben yanmasam nasil cikar karanliklar aydinliklara der bir sairimiz , cok dogru söyluyorsunuz , kutlarim sizi , saglicakla kalin , hep kalin .....