Sosyal ve girişken birisi olmasına rağmen, şiirin ithaf edildiği şahsa pozitif duygularını bir türlü açamayarak, platonik şekilde yaşadığı bir aşkın kilometre taşlarından biridir bu şiir. Şair, kalpteki sevgi duygusunun sonsuzluğunu keşfetmiştir.

Sen/ben/biz
Sen var ya sen,
Artık çok şeyimsin...
Sebepsiz sandığım gözyaşım,
İsteksiz hıçkırışımsın...
Sen daldan dala uçan kalbimi,
Kafese koyan bir avcı gibi,
Hatta hiç suçu yokken masum birini,
Kelepçeleyen zalim gibisin...
Sen sanki büyük bir ikramiye kazanmış;
Ama daha haberi olmayan...
Ben de sanki onu sana söylemekle görevli tek kişi,
Ancak söze nerden, nasıl başlayacağını bilmeyen;
İşte o yüzden dertli işte o yüzden içli,
Garip, kendi halinde, kayıp biri gibiyim...
Sen, nedense kısacık bir zamanda geçmiş uzun yıllar gibisin...
Belki de öylesin!
İnan ki bilmesen de bir tokat gibisin...
Ansızın, beklemeden ve uyarıcı bir tokat gibi...
Bir anda acı veren ama orada bir gül bitiriveren.
Maalesef bu sefer tokat buldu kalbimi...
Sen bir de ilk acıyla karışık tatlımsın,
Hayata ve insanlara yeni bakış açım; yeni imajımsın,
Unuttuğumu sandığım yaşımsın...
Sen: sen ya ‘o’sun ya da yoksun...
Ya çıkarılamaz bir zehirsin ya da güzel günlerin habercisi bir tohumsun!
Kısaca ya herhangi birisin ya da ‘biri’sin...
İlk yere basmadan uçarcasına yürüyüşüm...
Ve seslice söylediğim şarkılarımsın!
Günlüğümün başrol prensesisin;
Belki de ödül almak üzeresin...
Sen; insanlara ilk sırrım,
Söylemekten korktuğum yalanımsın...
Yıllarca kendimi avundurduğum,
Kaçtığım gerçeğimi, züğürt tesellimi,
Suratıma çarpan bir hayırseversin...
Geceleri uykularımı kaçıranım,
Ve sağa sola dönerken hissettiğim eksik iki kaburgamsın!
Yani soyut veya somut acılarımsın...
Maalesef ki bazen ümitsizliğim ne mutlu ki umudumsum,
Bana herşeyin tanımını yeniden yaptıran hayat okulumsun...
Sen artık seçimlerde tek adayım;
İlk gönül stajımsın!
Şiirlerimin adsız kahramanı,
Tutamadığım duygularımsın...
Dostlarımdan ilk soğuyuşum,
İlk kez meraklıca birini soruşumsun!
En küçük bir gelişmede de,
Soluksuz yine dostlarıma koşuşumsun!
Aslında bir aynasın;
Beni bana tutan ve gösterensin...
İlk patlarcasına yürek çarpıntım,
Uzun metrajlı dualarım ve uyanmak istemediğim rüyalarımsın...
Nedendir bilinmez hiç yerinde durmayan bir mıknatıssın!
Ve şimdi de hayallerimin sınırsız şehrinde,
Her köşebaşında karşıma çıkan bir levha gibisin,
Durmadan yolları şaşırtansın...
Midemi sızlatan ve beni çok yoran;
Yalnız geçen uzun gecelerimsin!
Hüzünlenip de canımı sıktığım;
Saçımdaki üç beyaz gümüş telimsin...
Hiç bilemediğim ve ama kendime hep sorduğum,
Cevabı zamana kalmış bilmecemsin...
Sen benim ‘belki’msin;
Kendimi alamadığım biriciğim,
Sevdiceğim, gülüm, birikmiş sevgimsin,
Sevdiğim herşeyi benim gibi seven,
Beraberken daha çok seveceğim kişisin!
İlkimsin belki de sonum...
Şimdilik kangren sorunumsun,
Sen de bir gün bir bilsen;
Herşey değişse sen de değişsen,
Bitse tüm çile, gözyaşımı silsen...
Bir kerecik adam akıllı dinlesen!
Sen var ya sen;
Beni bir sevsen!

Ayhan Oran