BabamKaraçalı misali yerden bitmeydi hayallerim Umutlarımın Ağzı yamuk,bacaklarıda çarpıktı Ha düştü ha düşececek diye beklemedeydim Ve ne zaman düşme noktasına gelse Babam çıka gelir uzatırdı ellerini Başımı omzuna yaslar bırakma kendini derdi Oturduğumuz semtte herkes tanırdı babamı Sorulunca parmak uçlarıyla gösterilirdi Çağın en güzel gözlü en maarif adamıydı İşte benim babam böyle biriydi Yeri gelince beş yaşında çocuk Ortamı olunca Onsekizinde delikanlı Büyüklerle oturunca koca çınar olurdu Konuştuğunda taş yürekleri yumuşatır Kızdığında dağları titretirdi İşte benim babam böyle biriydi Hiç unutmam bir haziran akşamıydı Günlerden pazartesi ve saat on iki Babamlar içerde oturmuş sohbet ediyordu Bense odamda oyuncaklarımla oynuyordum Aniden bir feryat süzülüp geçti kulaklarımdan İçerden sesler geliyordu Ama söylediklerini anlayamıyordum Tam odamdan çıkmaya karar verdim ki Bir amca geldi yanıma Güya İçerde mühim adamlar varmış Babamla biraz konuşuyorlarmış Bana sen burada oyna Sohbetleri bitince ben sana seslenirim Yada babana söylerim o seni çağırır dedi Banane diyip sustum O zamanlar hiç birşeyin farkında değildim Altı yaşında olsamda Ya duvarlara tutuna tutuna yürüyor Yada gideceğim noktaya varamadan düşüyordum Şimdi biliyorum ki O haziran akşamında toprağa verdiler babamı Ve Herkes kandırıyordu beni Baban bir yolculuğa çıktı Yarın gelicek diyorlardı Ve o yarınlar hiç gelmiyordu Şimdi bende ona kavuşmak için Gelmesin yarınlarım diyorum Canımı alması için Hergün Allah’a Dualar ediyorum Lakin dualarım kabul olmuyor Ben bir türlü babama kavuşamıyorum Ve istemesemde hala onsuz yaşıyorum İşte yine bir haziran akşamı geldi Ve ben yine odamda duruyor Artık Olmayan oyuncaklarımla oynuyorum Sende şimdi gelebilirsin Ama başkasını almak için değil Beni babama götürmek için Çünkü ben babamı çok özledim ... Birde kendi yorumumla bu şiiri paylaşmak istedim sevgilerle kalın MEhmet AKÜZÜM |