Bozkır Matemi
bulut yıldızı boğmuş gece yüzünde
katran karası bir duvak örtmüş gök saçlarına gelin teli gibi dolanmış şimşekler toprak küsmüş tövbe etmiş sanki bir dahaki zemheriye kadar zaman yok etmiş ömrün varlığını ömür geri getiremezliğe sürüklemiş geçmişi geçmişin parmak izleri kalmış sadece belki de biz bozkır çocuklarının gözleri böyle görür her sonbaharda düşecek cemreye kadar griye alışacak gözlerimiz yağmurla yeni sevişmiş toprak kokusuna değecek tenimiz yakacağımız vuslat ateşinde yazdan kalanları çünkü bir anız yakımı mevsimi geçmekte geçip gitmekte |