YÜREĞİMİN PARMAKLIKLARI
Mahpusta volta atmaya eş değer midir gönlümün zindanlarında ki çaresizliğim
Elimi parmaklıkların arasından bir uzatabilsem bitecek belki hayatımın hüküm yediği esareti. Belki bir uçurtmanın kuyruğunda asılı kalmıştır hayallerim Koşmaktan yorulduğum ve asla tutunamadığım düşlerim. Hiçliğin yontularında var olurken ve hâlâ yaşarken umut, Gerçeklerden münezzeh tazeliyor kendini dilek ağacının kurumuş dallarında. Daha fazla mı büyümek gerekiyordu Hayatın bu yönüne bakmadan özlemleri satır aralarına sıkıştırmamak için? İtiraflarımın girizgâhı bu yazılarda can buldu oysa! Belki hep konuşmaktan korktuğum, dilimin lâl olduğu anlarda Namütenahi umutlarla seni yazdım, onu yazdım, kendimi yazdım, hayatı yazdım… Mucize yaratabilecek sihirli bir değneğim yok elimde ulaşamayacağım hayallerim dışında Ve şimdi onları semada ki yıldızlar diye adlandırdım hayatımda Ulaşamadığım ama yol gösterenim! 17.01.2013 EYLEM ÖZKAN |