Sen Giderken-Toprağın ve Ruhun Kuraklığına- Nemini verip arsız güneşe, Yoksul ruha nedir ki gölge; Yüzüm kupkuru sen giderken. Küskün yolcu boş verdi terine, Nasıl değer ki çiçeklerine; Dalım kupkuru sen giderken. Yorgunluğum çatlıyor tenimde, Gerçek susuz unutulan elimde; Ruhum kupkuru sen giderken. Beklediğim yağmur küs iklimde, Aşkla yoğrulamazsam, sessizce; Özüm kupkuru sen giderken. Çığlığım kavruluyor güneşte, Sesimi yüklediğimde acı yele; Dilim kupkuru sen giderken. Anaydım şefkatimin veriminde, Kesildi suyum terk edişinizde; Göğsüm kupkuru sen giderken. Şerif Erginbay |
Yoksul ruha nedir ki gölge;
Yüzüm kupkuru sen giderken.
Çok tad aldım dizelerden
Ustaca
sade ama çok çetin dizeler
Kaleminiz daim olsun
Sevgi saygı ve hürmetimle