kar yağıyor
ne ben görünenim nede sen beni gören.
buluşuyoruz bir kış gecesinde sen aya bakıyorsun ben sana. şömineden sıcak bir o kadar birinin yaklaştığını hatırlatan çıtırtılar duyuyorsun ben yanarak uzaklaşıyorum. sonra? sonra parmaklarını gezdiriyorsun buğulanmış camda. sanki gözlerine dokunduğunu hissediyorsun. biri gidiyor uzaklaşıyor görüyorsun parmaklarınla açtığın yolda. dur dur durr! dur diyorsun, kar yağıyor. |
Fakat sonlandırılamadan bitmiş gibi. Şiire giriş kadar şiirden çıkışın da önemli olduğu kanaatindeyim. Daha güzel bir son olsa daha da lezzetli olurdu sanırım.
Kaleminiz dert görmeye, muhabbetle...