ahraz yalnızlığım. . .insanın hayatta tek bir dostu, arkadaşı bir kardeşi, anası, babası yoksa. . . bu, çaresizliklerin en insafsızı olsa gerek. . . // rüstem emmi // önce, çekersin elini hayattan, yavaş yavaş sonra’da çekilirsin el ayak çekildiğinde sandalyesi masasının üstüne ters kapanan yalnızlığa silemezsin bir ömür boyu, yüzünden ziyaret günlerinde adı hiç okunmayan yatılı bir çocuğun hüznünü hayatla ölüm hep birbirine değer içinde bir yerlerde. . . en sonunda, çaresiz alışırsın ahraz yalnızlığına hançer’de sensindir, yara’da. . . ’bir gitme vakti vardır herkesin’ göç vakti gelip içindeki can çekişen ölüler, öldüğünde soğur tenin, çıkmaz avazın. . . işte tam o an yük etmez kendini kimseye yıkar cenazesini, gömer’de ahraz yalnızlığım. . . ........ kıyı ege köylüsü. . . |